W 10, Biofarmacja
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Wykþad nr 10 z biofarmacji: Metody otrzymywania cyklodekstryn: a) z roztworu: miesza siħ substancjħ w rozpuszczalniku organicznym (np.: etanolu) z roztworem wodnym cyklodekstryn, nastħpnie miesza siħ na ciepþo i w miarħ stygniħcia spontanicznie nastħpuje adsorbcja leku we wnħtrzu cyklodekstryn. b) metoda ugniatania: uciera siħ lub ugniata cyklodekstrynħ z substancjĢ leczniczĢ, dodajĢc niewielkĢ iloĻę wody. Stopniowo cyklodekstryny z lekiem rozpuszczajĢ siħ w wodzie. Niektre kompleksy sĢ dobrze rozpuszczalne w wodzie, inne zaĻ wytrĢcajĢ siħ w postaci osadu. Czyste cyklodekstryny nie sĢ wystarczajĢco rozpuszczalne w wodzie, nie speþniajĢ teŇ wielu wymagaı dla substancji pomocniczych, wiħc stworzono pochodne cyklodekstryn, w ktrych grupy ÎOH glukozy sĢ podstawione innymi grupami hydrofilowymi. Otrzymano min. • pochodne metylowe cyklodekstryn • pochodne glikolu propylenowego podstawione glikolami etylenowymi • pochodne glikolu propylenowego podstawione glikolami propylenowymi • i inne pochodne charakterystyka cyklodekstryn Zalety i zastosowanie cyklodekstryn 1) nie hydrolizujĢ w grnej czħĻci przewodu pokarmowego (w jelicie cienkim), bo sĢ odporne na dziaþanie enzymw 2) hydrolizujĢ w jelicie grubym 3) odporne na Ȳ - amylazħ 4) wraŇliwe na ŋ - amylazħ 5) CD podane doŇylnie sĢ hemolityczne i nefrotoksyczne (zþagodzenie tych dziaþaı oczekuje siħ od rŇnych pochodnych cyklodekstryn) 1) zwiħkszenie trwaþoĻci substancji leczniczej 2) zwiħkszenie rozpuszczalnoĻci i szybkoĻci rozpuszczania 3) sĢ poĻrednikami rozpuszczania 4) zapobiegajĢ utlenieniu substancji zapachowych i aromatycznych 5) maskujĢ nieprzyjemny smak i zapach (np.: preparaty czosnku) 6) unikniħcie wzajemnego oddziaþywania lekw z cyklodekstrynami skþadnikw formulacji 7) rozdziaþ analityczny zwiĢzkw 8) przemysþ spoŇywczy 9) kosmetyka, utrwalanie zapachw W podrħczniku Millera sa opisane preparaty lecznicze, min.Prostansine -PGE 1 + ŋ CD Aspekty biofarmaceutyczne podania wziewnego Anatomia, fizjologia i elementy patofizjologii drg oddechowych Drogi oddechowe dzielĢ siħ na dwie zasadnicze czħĻci, czħĻę doprowadzajĢcĢ gazy oraz czħĻę, w ktrej zachodzi wymiana gazowa. Drogi oddechowe rozpoczynajĢ siħ od tchawicy. Jest to przewd zachowujĢcy swj ksztaþt dziħki chrzĢstkom w ksztaþcie litery áUÑ, ktre od tyþu sĢ poþĢczone wiĢzkami miħĻni gþadkich. Bþona Ļluzowa tchawicy jest wysþana nabþonkiem walcowatym, rzħskowym i zawiera liczne komrki kielichowe wydzielajĢce Ļluz. Rzħski poruszajĢc siħ w sposb skoordynowany, przesuwajĢ wydzielinħ i ciaþa obce ku grze. Ku doþowi tchawica rozdwaja siħ w sposb niesymetryczny na dwa oskrzela, z ktrych prawe jest szersze od lewego. Oskrzela dzielĢ siħ na oskrzela pþatowe i segmentowe. W mniejszych oskrzelach chrzĢstki usztywniajĢce przybierajĢ postaę spiralnych pþytek. Nabþonek wyĻcielajĢcy oskrzela jest taki sam jak w tchawicy. Maþe oskrzela przechodzĢ w oskrzeliki koıcowe o Ļrednicy okoþo l mm, majĢce silne, spiralnie uþoŇone pasma miħĻni gþadkich. Bþona Ļluzowa oskrzelikw jest wyĻcielona nabþonkiem szeĻciennym. 31 Oskrzeliki koıcowe stanowiĢ ostatni odcinek czħĻci przewodzĢcej gazy. W dalszej czħĻci pþuc, w odchodzĢcych od nich oskrzelikach oddechowych, zachodzi juŇ niewielka wymiana gazowa, ktra stopniowo wzrasta w dalszych kolejnych rozgaþħzieniach. Koıcowym odgaþħzieniem oskrzelika oddechowego jest zrazik pierwotny, stanowiĢcy jednostkħ czynnoĻciowĢ pþuca (rys). Ostatecznym elementem strukturalnym tkanki pþucnej jest woreczek pħcherzykowy skþadajĢcy siħ z okoþo 17 pħcherzykw pþucnych. Pħcherzyk pþucny ma ksztaþt pþkuli. Jego Ļrednica wynosi 150Ï200 Ⱥm. Gþwnym stadnikiem Ļciany pħcherzyka jest għsta sieę naczyı wþosowatych, oplecionych wþknami kratkowymi. Po- zostaþe przestrzenie w oczkach sieci wypeþnia tkanka þĢczna, zawierajĢca gþwnie histiocyty oraz wþkna sprħŇyste, biegnĢce w bezpostaciowej istocie podstawowej. WaŇnym skþadnikiem Ļciany pħcherzyka jest nabþonek oddechowy, ktry tworzy cienkĢ bþonkħ, przez ktrĢ odbywa siħ wymiana gazowa miħdzy krwiĢ sieci naczyı wþosowatych a powietrzem oddechowym, znajdujĢcym siħ w pħcherzyku. Naczynia pþuc skþadajĢ siħ z pnia tħtniczego i Ňyþ pþucnych. Naczynia pnia tħtniczego prowadzĢ krew z prawej komory do pþuc, natomiast utlenowana krew z pþuc jest odprowadzana przez Ňyþy pþucne do lewego przedsionka. Naczynia limfatyczne wyprowadzajĢce chþonkħ z pþuc leŇĢ wraz z wħzþami chþonnymi wzdþuŇ drzewa oskrzelowo- tchawiczego. ýĢczna powierzchnia pħcherzykw pþucnych wynosi okoþo 100m 2 . Odruch kaszlu i ruch rzħsek przesuwajĢ wydzielinħ ku grze (odwrotnie niŇ w nosie!) Substancje lecznicze mogĢ byę wprowadzane w postaci pary lub dokþadnie rozpylonych proszkw lub cieczy. Oprcz dziaþania miejscowego (dezynfekcyjne, przeciwzapalne, rozkurczajĢce) stosuje siħ leki o dziaþaniu oglnoustrojowym. DuŇa powierzchnia wchþaniania ze znacznie rozbudowanym systemem naczyı wþosowatych zapewnia dobre wchþanianie na drodze dyfuzji biernej. Pyt: dlaczego dyfuzja bierna, a nie na drodze np. transportu aktywnego? PoniewaŇ w organizmie ludzkim fizjologicznĢ rolħ do wchþaniania substancji z zewnĢtrz peþni tylko przewd pokarmowy, a nie pþuca. Tu fizjologiczna jest tylko wymiana gazowa. Rys.: Schemat budowy zrazikw pþucnych: l Ï gaþħzie tħtnicy i Ňyþ pþucnych, 2 Ï przewd pħcherzykowy, 3 Ï woreczek pħcherzykowy, 4 Ï zrazik pierwotny, 5 Ï zrĢb þĢcznotkankowy, 6 Ï pħcherzyk. Plusem tej formy podania jest szybkie dziaþanie leku i duŇe nasilenie stħŇenia w osoczu, a minusem krtkotrwaþe dziaþanie. Rozlokowanie leku zaleŇy od wielkoĻci czĢsteczek, wþaĻciwoĻci fizykochemicznych substancji leczniczej, jej ksztaþtu i þadunku elektrycznego. WaŇny jest stopieı zmikronizowania czĢsteczki leku. Im sĢ mniejsze, tym gþħbiej siħ ulokujĢ. 100 Î 10Ⱥm: przestrzeı nosowo-gardþowa 10 - 6 Ⱥm: tchawica 6 Î 0,6 Ⱥm oskrzela ok. 0,5 Ⱥm: pħcherzyki pþucne 32 Na drodze wziewnej do podania leku stosuje siħ: 1. Aerozole 2. Dozowniki mechaniczne: inhalatory, turbohalery, dyskhalery Aerozole Î ich wadami sĢ: 1)naraŇenie chorego na wdech obcych gazw, ktre przy rozprħŇaniu powodujĢ ochþodzenie tkanek, 2)pacjent musi zgraę wyzwolenie dawki z wdechem, bo czħĻę porcji leku moŇe siħ nie wchþonĢę, Inhalatory Î sĢ to urzĢdzenia zawierajĢce 1 dawkħ leku zawartĢ w twardej kapsuþce Ňelatynowej. Umieszcza siħ jĢ na rotorze znajdujĢcym siħ na twardej obudowie. W obudowie jest perforator, ktry powoduje dziurawienie kapsuþki po umieszczeniu jej w inhalatorze. Pod wpþywem wdychanego powietrza rotor za pomocĢ Ļmigieþka zyskuje ruch obrotowy, a lek na zasadzie siþy odĻrodkowej jest rozpylany i trafia do przewodw oddechowych. Ze wzglħdu na zazwyczaj niewielkĢ dawkħ, jest ona czħsto osadzana na obojħtnym noĻniku Î laktozie lub glukozie. Zwiħksza to objħtoĻę proszku i wpþywa na dokþadnoĻę dozowania. W przypadku substancji trudnorozpuszczalnej moŇe teŇ stanowię solubilizator. SĢ lepsze od aerozoli, bo gwarantujĢ uwalnianie dawki w momencie wdechu, ale pacjent czuje nieprzyjemny smak substancji. NaleŇy dodaę poprawiaczy smaku, pacjent jest dodatkowo pewny, Ňe zaŇyþ lek i to go uspokaja. Musi byę teŇ stale widoczny poziom leku, bo np.: astmatyk moŇe mieę lħk przed brakiem leku i dostaę ataku bez potrzeby... Dyskhalery Î sĢ dalszym rozwiniħciem inhalatora, gdzie na jednym dysku umieszcza siħ kilka dawek, najczħĻciej sumħ dawek dobowych lub tygodniowych. Przez naciĻniħcie odpowiedniej dŅwigni kolejna kapsuþka ulega perforacji i nastħpuje dawkowanie leku. Turbohalery Î zawierajĢ wiele dawek leku, albo kapsuþki z tworzywa sztucznego umieszczone na przesuwalnej taĻmie. DrugĢ odmianĢ turbohalera jest jeden duŇy pojemnik dozujĢcy odpowiedniĢ dawkħ substancji o duŇej sypkoĻci. Poczytaj w Millerze. Rynek atomizerw rozwinĢþ siħ mocno od konwencji zakazujĢcej uŇycia chlorofluorowcowħglowodorw, obecnie stosuje siħ te nie zawierajĢce atomw chloru i nie zabijajĢce warstwy ozonowej hydrofluorowcoalkany: HFA 227 i HFA 134asymetric . F H F F F F C C F C F F C C F Rozszyfrowanie budowy zwiĢzkw byþo na IV roku: F F oraz F H SĢ to heptafluoropropan i tetrafluoroetan 33 [ Pobierz całość w formacie PDF ] |