W miˆosnym poszukiwaniu, Bhakti Joga, BR Sridhar Maharaja
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Przedmowa do "W miłosnym poszukiwaniu zagubionego sługi" Srila Sridhara Maharaja. Pewien chrześcjański teolog powiedział, że Chrześćjaństwo stoi na progu kopernikańskiej rewolucji. Przed Kopernikiem wierzono, że Ziemia jest centrum wszechświata, a Słońce i inne planety krążą wokół niej. Do niedawna, w zachodnim świecie panowało przekonanie, że Chrześćjaństwo jest centralną koncepcją boskości teistycznego świata. Jednak w mairę jak człowiek Zachodu zaczął spoglądać na Wschód, zdał sobie sprawę z mnogości koncepcji teistycznych krążących wokół Najwyższej Prawdy. Akceptując tą mnogość, musimy również zaakceptować gradację teizmu, wyższość jednych jego form nad innymi. Podobnie jak planety usytuowane są stosownie do swojego przyciągania do Słońca, tak samo różnorodne teistyczne idee umiejscowione są wyżej, albo niżej, zgodnie z ich atrakcją do Środka Absolutngo. Koncepcja boskości, ktorej wyrazem jest Kryszna, jest ideą nieodparcie ciążącą w kierunku nieograniczonego centrum wszelkiej miłości, piękna i harmonii. Nieskończony może uczynić siebie obiektem poznania skończonego, i boskim przedstawicielem, przez którego objawia się ta funkcja jest Śri Guru, czyli boski przewodnik. Jego Boska Miłość Śrila Bhakti Raksaka Śridhara Deva Goswami jest przedstawicielem boskości i posłańcem z najwyższej rzeczywistości. Przypomina nam, że jesteśmy „dziećmi nektaru” i że musimy „umrzeć żeby żyć”, „zanurzyć się głęboko w rzeczywistości” i wejść do „krainy poświęcenia”. W takim stopniu, w jakim będziemy w stanie poświęcić się na tej płaszczyźnie, uwolnimy się od jej wpływu i to poświęcenie pociągnie nas na wyższy poziom rzeczywistości, gdzie boskie rozrywki „chodzą krętymi ścieżkami”. Tam właśnie w służbie Śrimati Radharani znajdziemy „ukryty skarb Słodkiego Absolutu” Jego Boska Miłość powiedział nam, że wewnętrzna tęsknota serca za ekstazą, wdziękiem i słodyczą, prowadzi nas do poszukiwania Śri Kryszny – Rzeczywistości Piękna. Koncepcja boskości, jako Kryszny, jest tak nieodparta, że nawet sam Kryszna dostaje się pod wpływ Swojej własnej mocy i ogarnięty szaleństwem smakuje Swoją słodycz tańcząc w ekstazie i rozdając tą słodycz innym. W Śri Czejtania Czaritamricie, Śrila Krsnadas Kaviraja Goswami opisuje jak tańcząc podczas Ratha-yatry, Śri Czejtania Mahaprabhu czasami upadał w ekstatycznym omdleniu i wyglądał wtedy jak „złota góra tarzająca się po ziemi.” Śrila Śridhara Maharaja opisuje jak „w agonii rozłąki z Kryszną, niepohamowana erupcja ekstazy płynęła jak lawa z serca Złotego Wulkanu Boskiej Miłości, Śri Czejtanii Mahaprabhu.” I teraz w “Miłosnym poszukiwaniu zaginionego sługi” odkrywamy, że w Swoim sercu Pan również czuje agonie rozłąki ze Swoimi upadłymi wielbicielami, i tak jak oni poszukują Jego, On również z miłością szuka Swoich zagubionych sług. Bhakti Sudhira Goswami Inwokacja amnayah praha tattvam harim iha paramam sarva-saktim rasabdhim tad bhinnamsams ca jivan prakrti¬kavalitan tad vimuktams ca bhavat bhedabheda-prakasam sakalam api hareh sadhanam suddha-bhaktim sadhyam tat pritim evety upadisati harir-gauracandro bhaje tam W tym jednym wersecie Bhaktivinoda Thakura zawarł istotę filozofii Gaudiya Waisznawizmu. Mówi: „Nie interesuje nas opinia zwykłych ludzi; opinia nie będąca prawdą objawioną (amnaya) nie ma żadnej wartości.” Amnaya oznacza prawdę absolutną, czy też pismo, które pochodzi z wiarygodnego źródła; z guru-parampara, autentycznej sukcesji guru. I co oni mówią? Wyliczają następujące fakty: Hari jest wszystkim (harim iha paramam) . Jaka jest Jego natura? Jest mistrzem wszystkich mocy (sarva-saktim) i oceanem rasy, ekstazy (rasabdhim) . Jiva-dusza nie jest Jego bezpośrednią częścią, ale częścią Jego mocy (tad bhinnamsams ca jivan) . Nie częścią plenarną (swamsa) , ale fragmentem częściowym (vibhinnamsa) . Wszystko jest częścią Hari, ale svamsa oznacza avatara, natomiast vibhinnamsa odnosi się do części Jego mocy, tatastha-sakti. Ze swojej natury niektore dusze są zaabsorbowane energią zewnętrzną, gdy tymczasem inne znajdują schronienie na kolanach energii wewnętrznej (prakrti kavalitan tad vimuktams ca bhavat) . Niektóre dusze automatycznie są wewnątrz svarupa-śakti, a inne poza svarupa-śakti. Niektóre dusze są wyzwolone, gdy tymczasem inne znajduja się w niewoli (mukta i amukta) . Wszystko jest częścią Hari i ma coś z Nim wspólnego, jak i różnego od Niego (bhedabheda-prakasamsakalam api hareh). Jedynym środkiem do osiągnięcia Go jest czyste i wyłączne oddanie (sadhanam suddha-bhaktim) . Sam Hari, w formie Gauracandry uczy nas, że ta boska miłość jest najwyższym celem życia (sadhyam yat pritim evaty upadisati harir-gauracandro bhaje tam). Wprowadzenie “Dlaczego odszedłeś tak daleko ode Mnie? Dlaczego mieszkałeś tak daleko od domu, przez tak długi czas? Jak to było możliwe? Jak mogłeś znieść rozłąkę ze Mną? Opuściłeś Mnie i wędrowałeś życie po życiu beze Mnie. Pomimo tego wiem jednak ile trudu zajął ci powrót do Mnie. Szukałeś Mnie wszędzie, żebrząc szłeś od domu do domu, cierpiąc szyderstwa i drwiny i wylewałeś dla Mnie swoje łzy. Wiem o tym wszystkim. Cały czas byłem z tobą. A teraz, po tych wszystkich trudnościach, wreszcie wróciłeś do Mnie.” Pan z miłością poszukujący Swojego zagubionego sługi: w prosty sposób została tutaj wyrażona wielka intensywność. W tym poszukiwaniu jest szaleństwo, nagląca walka. Z niepowstrzymywaną żarliwością Kryszna przychodzi uwolnić swojego zagubionego sługę. Kryszna przychodzi zabrać nas do domu. Brhad-Bhagavatamrta opisuje jak pewnego razu, kiedy Kryszna i krowy wracali pod koniec dnia z lasu Vrindavany, pojawił się chłopiec, który właśnie osiągnął duchowe wyzwolenie i wszedł do Vrindavany jako chłopiec pasterz (sakhya rasa). Widząc Swojego dawno utraconego sługę, Kryszna objął go i obaj omdleli w ekstazie. Wszyscy chłopcy pasterze, towarzyszący Krysznie osłupieli myśląc: “O co chodzi!? Kryszna stracił przytomność obejmując tego nowo przybylego chłopca? Jak to możliwe?!” Kiedy zdumieni chłopcy pasterze przyglądali się tej scenie, Balarama podszedł do Kryszny i w jakiś sposób udało mu się Go ocucić. Kryszna zaczął z uczuciem mówić do Swojego przyjaciela: “Dlaczego odszedłeś tak daleko ode Mnie? Dlaczego mieszkałeś tak daleko od domu, przez tak długi czas? Jak to było możliwe? Jak mogłeś znieść rozłąkę ze Mną? Opuściłeś Mnie i wędrowałeś życie po życiu beze Mnie. Pomimo tego wiem jednak ile trudu zajął ci powrót do Mnie. Szukałeś Mnie wszędzie, żebrząc szłeś od domu do domu, cierpiąc szyderstwa i drwiny i wylewałeś dla Mnie swoje łzy. Wiem o tym wszystkim. Cały czas byłem z tobą. A teraz, po tych wszystkich trudnościach, wreszcie wróciłeś do Mnie.” Tak właśnie Kryszna witał się i rozmawiał ze Swoim dawno utraconym sługą. A kiedy wrócili do domu, Kryszna zabrał go do Siebie i razem przyjęli prasadam. W ten sposób sam Kryszna gorąco wita nowo przybyłych. Poszukiwanie utraconych sług przez Pana jest poszukiwaniem pełnym miłości; nie jest to coś zwyczajnego, ale pochodzi z serca. A serce Pana nie jest zwykłym sercem. Kto może ocenić intensywnośc tego poszukiwania? Pomimo tego, że jest On pełny pod każdym względem, czuje ból rozłąki z każdym z nas, jak bardzo byśmy nie byli nieznaczący. Wbrew Swojej najwyższej pozycji ma dla każdego z nas miejsce w Swoim kochającym sercu. Taka jest natura nieskończonego. Absolutny autokrata, absolutne dobro, Kryszna. Autokrata nie podlega prawu. Kiedy Kryszna odda Siebie jednej osobie, inna osoba nie będzie odczuwała żadnej straty. Nieskończony taki nie jest; raczej ma On do swojej dyspozycji nieskończone zasoby. Jest imperium rasy (akhila-rasamrta-murtih) i poszukuje swoich utraconych sług, żeby zaprowadzić ich do domu. Poza tym nie ma dla nas nadzieji. Naszą jedyną pociechą w życiu jest świadomość, że ostatecznie jesteśmy pod opieką tak kochającego Pana. Przyjaciele Kryszny myślą: „Dlaczego mielibyśmy zwracać uwagę na innych? Mamy Krysznę, naszego przyjaciela.” Ten rodzaj wewnętrznej otuchy, gorącej zachęty przychodzi z wewnątrz: „Mamy Krysznę, naszego przyjaciela. Czemu mielibyśmy martwic się czymkolwiek? Możemy wypić truciznę, możemy skakać po głowie wielkiego węża Kaliyi, możemy zrobić cokolwiek. Kiedy Kryszna jest z nami, czym mamy się przejmować?” Bhaktivinoda Thakura wyraża to uczucie w Śaranagati. raksa koribo tuhun niscaya jani pana korobun hama yamuna pani “Nieustraszony i pełen wiary w Twoją ochronę, napiję się wody z Yamuny, nie martwiąc się czy jest zatruta, czy nie. Jestem Twoją własnością. Musisz się mna zaopiekować; nie wolno Ci mnie opuścić.” kaliya-dokha korobi binasa sodhobi nadi-jala badobi asa bhakativinoda tuwa gokula-dhana rakhobi kesava! korato jatana “Chociaż wiem, że wąż Kaliya zatruł swoim jadem wody Yamuny, wiem też, że trucizna nie zadziała. Twoja obecność oczyści wodę i zwiększy naszą wiarę w Twoją ochronę. Bhaktivinoda jest teraz własnością Gokuli, Twojego świetego królestwa, O Keśavo. Chroń mnie łaskawie.” Jak mamy wejść w taki miłosny związekz Panem? Poprzez łaskę Śri Gaurangi. Jeden wielbiciel powiedział kiedyś: „Jak moglibyśmy żyć, gdyby nie pojawił się Gauranga? Kto powiedziałby nam najwyższej nadzieji w życiu?” Mamy przed sobą tak wielką szansę. Jednak gdyby nie Gauranga, kto powiedziałby nam, że mamy wewnątrz siebie tak wielkie bogactwo? Śri Gauranga mówi: „Nie wiecie o tym, ale jesteście w posiadaniu najwyższego rodzaju bogactwa.” Przychodzi i mówi nam, że nasza sytuacja jest jak w tej historii o astrolugu, ktory postawił horoskop biedakowi, „Dlaczego żyjesz w takiej biedzie? Jesteś właścicielem ogromnego bogactwa zakopanego pod ziemią. Spróbuj go odzyskać. Jesteś tak wielki, a twój opiekun ma w sobie tyle miłości, a jednak ty ciagle włoczysz sie po ulicach jak żebrak? Jak to możliwe?! Twoja sytuacja nie jest beznadziejna; nie jesteś sam. Musisz tylko pamiętać swojego miłosiernego opiekuna.” W Śrimad Bhagavatam (11.5.32), we fragmencie opisującym avatara dla Kali-yugi, możemy znaleźć dowód opisujący pojawienie się Śri Czejtanii Mahaprabhu: krsna-varnam tvisa 'krsnam sangopangastra-parsadam yajnaih sankirtana-prayair yajanti hi su-medhasah “W wieku Kali, osoby o wielkiej pobożności i inteligencji będą wielbiły Pana jako Śri Czejtanię Mahaprabhu. Pojawi się On w złotej postaci, intonując imiona Kryszny w towarzystwie swoich towarzyszy i świty.” Następnie mamy dwa inne wersety opisujące Śri Czejtanię Mahaprabhu: dhyeyam sada paribhava-ghnam abhista-doham tirthaspadam siva-virinci-nutam saranyam bhrtydrti-ham pranata-pala bhavabdhi-po tam vande maha-purusa te caranaravindam Śrimad Bhagavatam (11.5.33) wyjaśnia tutaj: “Ta sama osobistość, ktora przybyła poprzednio [ Pobierz całość w formacie PDF ] |